Fenerbahçe’nin efsane ismi Alex de Souza, mesleğiyle ilgili The Players Tribune için bir yazı ele aldı.
Brezilyalı süperstar, birfazlaca bilinmeyen ayrıntıdan bahsetmiş olduğu Fenerbahçe günlerini şu biçimde anlattı:
“Dünya Kupası takımına davet edilmedikten daha sonra büyüleyici bir Cruzeiro devri geçirdim. Her şeye ve herkese öfkeli biçimde oynadım. Kupalar kazandım, iç huzurumu buldum. sonrasındasında karşıma dönmem gereken bir köşebaşı daha çıktı. Ancak bu sefer hayal kırıklıklarıyla değil. Tam zıddı, beni Türkiye bekliyordu. Fenerbahçe’de yaşadığım yıllarin en çılgın yıllar olacağını hayal bile edemezdim. Sözlere dökmek nitekim epey sıkıntı. Fakat deneyeceğim…
Türkiye’deki futbolun eşsiz olduğunu düşünüyorum ve diğer hiç bir şeye benzemediğine eminim. Herkes kulübüne tutkuyla bağlı. Evet, Brezilya’dan daha güçlü bir tutku. Lakin fazlaca temel bir farkla…
Herkes rakibi ıslıklıyor, rakip futbolcuyu ıslıklıyor. Ancak güya bir limit var ve o hudut geçilmiyor. Bana her vakit Galatasaray, Beşiktaş, Trabzonspor, Bursaspor taraftarı tarafınca güzel davranıldı. Havaalanında, sokakta beni goren rakip ekip taraftarları gelip benimle çok güzel muhabbet ediyorlardı. İşte bu yüzden Türk halkına olan sevgimi hiç bir şey silemez. Benim için unutulmaz bir tecrübeydi…
Kulüpten ayrıldığım gün konutumun etrafını çeviren insanları hatırlıyorum. Duvarlardan atlayıp, meskenin bahçesine girip, kilometrelerce öteden her şey için teşekkür edip elimi sıkmaya gelen insanları unutmuyorum.
şimdi bir hafta süren bu nöbet günlerinden birinde ailemle konutta otururken kapı çaldı. Devasa biri çıktı karşıma. Gözüm bir yerden çıkarıyordu bu kişiyi ancak o an nereden olduğunu bulamadım. Daha evvel mahpusa girmiş çıkmış Galatasaraylı bir fanatikti. Eee artık ne yapacaktım?
Kapıyı açtım ve adam bana: “Merhaba, benim için bir kaç forma imzalayıp bir de benimle fotoğraf çekilir misin?” dedi. Ben de içeri davet ettim.
— “Alex, bize az çektirmedin. Ancak sana hayranlık ve hürmet duyuyorum.”
Bana sarıldı, teşekkür etti ve gitti. Çılgınlık!
Rekabet orada büyük. Fenerbahçe x Galatasaray maçları adeta birer savaş. Sen lig şampiyonu olabilirsin fakat şayet rakibine kaybettiysen, tam bir şampiyonluk sayılmaz. Şayet her ikisi de şampiyon olmadıysa da tüm muhabbet ligi başkasından üstte bitirmek üzerine. Ben bunları büyük yoğunlukta yaşadım.
Tam 8 dönem. Şampiyon olup, gol hükümdarı olup, Şampiyonlar Ligi’nde küme etabını geçerken, ömrümün en memnuniyet verici hislerini yaşadım. Çeyrek Finalde Chelsea’ye karşı oynadık ve daha ileri gitmemiz işten bile değildi. İçeride kazandık ve Londra’da 2-0 mağlup olduk. Her şeyi bir kenara bırakıp Futbolun ne kadar kusursuz bir spor olduğunu bir sefer daha hatırlatan gecelerden bir tanesiydi…
Çok hoş anılardı. Bir seferinde Fenerbahçe tarihinin en büyük oyuncusu Lefter ile öğlen yemeği yemeye gittik. 80 Li yaşlarındaydı. Konuşma sırasında takılarak “benim heykelim var ise, Alex’in de olmalı” dedi. Heykel de yapıldı.
Bir defasında, askerlik nazaranvini yaparken ayağını kaybeden Murat isminde bir taraftarın yeni bir protez için protez modelini değiştirmesi gerekiyordu. Teknoloji ve ayrıntılı bir çalışma gerekiyordu. Tabipler ona birinin ayağının modelini seçmesini istiyorlar ve o 80 milyonluk ülkeden benim ayaklarımı istediğini söylüyor. Bugün bile konuştuğumuzda bana artık onun da ‘de Souza’ olduğunu söylüyor.
Bütün bu yaşananlar sonunda bana kalan, Cruzeiro’daki geri dönüşümün Türkiye’de bir hayat deneyimine dönüşmesiydi. Orada yaptığım işten keyif almayı ve futbolda yeni bir ortamda çalışmanın daima mümkün olduğunu öğrendim. Bu nokta, geleceğini kuran gençler için kıymetli bir detay.
Hayal kurmaya tekrar başladım. Yalın ayak kurbağa çalımlayan çocuğum yenidendan. Palyaçonun ağzına yedi sefer topu sokan çocuk oldum bir daha. Şunun farkındayım ki; yaşananlar, başarılanlar yahut kazanılanlardan daha fazlaca, geride kalıcı olan daima “duygular” oluyor. Hisler kalıcı olduğuna nazaran, onlara uygun bakmalıyız. Onları hafızamızda âlâ saklamalıyız.
İşte bu yüzden bugün bir antrenör ve eğitmen olarak, mesleğimde memnun olduğum anları hatırlamayı seviyorum. Tıpkı İstanbul’da Fenerbahçe’nin futbolcusuyken yaşadığım yıllar üzere. Bütün bunlar, futbolda hayallerin kabuslardan daha fazla olduğunu bana hatırlatıyor.
Tek muhtaçlığımız olan, şortlu tişörtsüz top peşinde koşan çocukların ışıklarının sönmemesini sağlamak.”
Brezilyalı süperstar, birfazlaca bilinmeyen ayrıntıdan bahsetmiş olduğu Fenerbahçe günlerini şu biçimde anlattı:
“Dünya Kupası takımına davet edilmedikten daha sonra büyüleyici bir Cruzeiro devri geçirdim. Her şeye ve herkese öfkeli biçimde oynadım. Kupalar kazandım, iç huzurumu buldum. sonrasındasında karşıma dönmem gereken bir köşebaşı daha çıktı. Ancak bu sefer hayal kırıklıklarıyla değil. Tam zıddı, beni Türkiye bekliyordu. Fenerbahçe’de yaşadığım yıllarin en çılgın yıllar olacağını hayal bile edemezdim. Sözlere dökmek nitekim epey sıkıntı. Fakat deneyeceğim…
Türkiye’deki futbolun eşsiz olduğunu düşünüyorum ve diğer hiç bir şeye benzemediğine eminim. Herkes kulübüne tutkuyla bağlı. Evet, Brezilya’dan daha güçlü bir tutku. Lakin fazlaca temel bir farkla…
Herkes rakibi ıslıklıyor, rakip futbolcuyu ıslıklıyor. Ancak güya bir limit var ve o hudut geçilmiyor. Bana her vakit Galatasaray, Beşiktaş, Trabzonspor, Bursaspor taraftarı tarafınca güzel davranıldı. Havaalanında, sokakta beni goren rakip ekip taraftarları gelip benimle çok güzel muhabbet ediyorlardı. İşte bu yüzden Türk halkına olan sevgimi hiç bir şey silemez. Benim için unutulmaz bir tecrübeydi…
Kulüpten ayrıldığım gün konutumun etrafını çeviren insanları hatırlıyorum. Duvarlardan atlayıp, meskenin bahçesine girip, kilometrelerce öteden her şey için teşekkür edip elimi sıkmaya gelen insanları unutmuyorum.
şimdi bir hafta süren bu nöbet günlerinden birinde ailemle konutta otururken kapı çaldı. Devasa biri çıktı karşıma. Gözüm bir yerden çıkarıyordu bu kişiyi ancak o an nereden olduğunu bulamadım. Daha evvel mahpusa girmiş çıkmış Galatasaraylı bir fanatikti. Eee artık ne yapacaktım?
Kapıyı açtım ve adam bana: “Merhaba, benim için bir kaç forma imzalayıp bir de benimle fotoğraf çekilir misin?” dedi. Ben de içeri davet ettim.
— “Alex, bize az çektirmedin. Ancak sana hayranlık ve hürmet duyuyorum.”
Bana sarıldı, teşekkür etti ve gitti. Çılgınlık!
Rekabet orada büyük. Fenerbahçe x Galatasaray maçları adeta birer savaş. Sen lig şampiyonu olabilirsin fakat şayet rakibine kaybettiysen, tam bir şampiyonluk sayılmaz. Şayet her ikisi de şampiyon olmadıysa da tüm muhabbet ligi başkasından üstte bitirmek üzerine. Ben bunları büyük yoğunlukta yaşadım.
Tam 8 dönem. Şampiyon olup, gol hükümdarı olup, Şampiyonlar Ligi’nde küme etabını geçerken, ömrümün en memnuniyet verici hislerini yaşadım. Çeyrek Finalde Chelsea’ye karşı oynadık ve daha ileri gitmemiz işten bile değildi. İçeride kazandık ve Londra’da 2-0 mağlup olduk. Her şeyi bir kenara bırakıp Futbolun ne kadar kusursuz bir spor olduğunu bir sefer daha hatırlatan gecelerden bir tanesiydi…
Çok hoş anılardı. Bir seferinde Fenerbahçe tarihinin en büyük oyuncusu Lefter ile öğlen yemeği yemeye gittik. 80 Li yaşlarındaydı. Konuşma sırasında takılarak “benim heykelim var ise, Alex’in de olmalı” dedi. Heykel de yapıldı.
Bir defasında, askerlik nazaranvini yaparken ayağını kaybeden Murat isminde bir taraftarın yeni bir protez için protez modelini değiştirmesi gerekiyordu. Teknoloji ve ayrıntılı bir çalışma gerekiyordu. Tabipler ona birinin ayağının modelini seçmesini istiyorlar ve o 80 milyonluk ülkeden benim ayaklarımı istediğini söylüyor. Bugün bile konuştuğumuzda bana artık onun da ‘de Souza’ olduğunu söylüyor.
Bütün bu yaşananlar sonunda bana kalan, Cruzeiro’daki geri dönüşümün Türkiye’de bir hayat deneyimine dönüşmesiydi. Orada yaptığım işten keyif almayı ve futbolda yeni bir ortamda çalışmanın daima mümkün olduğunu öğrendim. Bu nokta, geleceğini kuran gençler için kıymetli bir detay.
Hayal kurmaya tekrar başladım. Yalın ayak kurbağa çalımlayan çocuğum yenidendan. Palyaçonun ağzına yedi sefer topu sokan çocuk oldum bir daha. Şunun farkındayım ki; yaşananlar, başarılanlar yahut kazanılanlardan daha fazlaca, geride kalıcı olan daima “duygular” oluyor. Hisler kalıcı olduğuna nazaran, onlara uygun bakmalıyız. Onları hafızamızda âlâ saklamalıyız.
İşte bu yüzden bugün bir antrenör ve eğitmen olarak, mesleğimde memnun olduğum anları hatırlamayı seviyorum. Tıpkı İstanbul’da Fenerbahçe’nin futbolcusuyken yaşadığım yıllar üzere. Bütün bunlar, futbolda hayallerin kabuslardan daha fazla olduğunu bana hatırlatıyor.
Tek muhtaçlığımız olan, şortlu tişörtsüz top peşinde koşan çocukların ışıklarının sönmemesini sağlamak.”